‘En hoe verder hij ging des te langer was zijn terugweg’

 

Een prachtige zonnige dag 24 September 2011

Hij (Cornelis) kan zich niet herinneren dat het in zijn leven ooit zo zonnig was geweest in September. Deze dag had niet mooier kunnen zijn. Vandaag viert hij in het bijzijn van zijn kinderen, kleinkinderen, familie en goede vrienden samen met zijn vrouw (Marietje)  hun 60 jarig trouw jubileum. Ze hebben heel de week feest. Volgende week 27 september is de werkelijke trouw datum. Wat is het toch een rijkdom. In gedachten denkt hij terug aan hoe het allemaal begon, zo’n 65 jaar geleden. Hij was met wat vrienden als jong broekie op de kermis in het dorpje (Raamsdonksveer) waar hij woont. Beetje ginnegappen bij de schommels, en daar ineens zag hij haar staan; bruin gekruld golvend haar. Wat was ze mooi… een plaatje, waar was zij al die tijd geweest? Als echte inwoner van het dorp kon hij toch haast iedereen. Maar deze wel aller charmantste verschijning had hij werkelijk waar nog nooit eerder gezien. Ze kwamen wat aan de praat, en al gauw kwam hij erachter dat ze jaren met haar familie had gevaren en ze waren sinds kort aan wal, en wel:… ze was komen wonen in zijn dorp, eigenlijk wel in de verkeerde wijk (zo ging dat vroeger, zijn familie had liever een meisje van het Sandoel gezien) maar goed.. wel in zijn dorp. Hij vroeg haar samen in de schommels te gaan, en zo als hij zich nu herinnerd was het liefde op het eerste gezicht, van beide kanten. Vijf jaar na hun eerste ontmoeting zijn ze in het huwelijks bootje gestapt vanaf toen heeft hij zich voorgenomen dat hij voor haar zou gaan zorgen en dat het haar in haar verdere leven aan niks zou ontbreken.  En nu vandaag op deze uitzonderlijke mooie zonnige dag vieren ze hun 60 jarig huwelijks feest en hij heeft er tot op de dag van vandaag geen seconde spijt van gehad.

12 februari 1952

Vreugde in huize Koopmans, hij herinnert het zich als de dag van gister. Hun eerste zoon zag het levenslicht. ‘Ze hadden het in die tijd nog niet zo goed als nu. Nee in de verre verste niet. Armoede dat is wat ze die eerste jaren van hun huwelijk hadden gekend. Heel Nederland had in die tijd last van de nasleep van de oorlogsjaren, ze hadden gelukkig wel het geluk gehad dat toen bleek dat Marietje zwanger was, ze hun intrek konden doen bij zijn schoonouders, deze hadden een klein huisje met zelf ook nog 6 kinderen thuis. Maar het jonge stel kon daar gelukkig terecht (een klein kamertje was hun verblijf).  Hun eerste twee kinderen werden daar geboren. Toen bleek dat er een derde telg op komst was zijn ze op zoek gegaan naar een  eigen woning die ze met veel plezier ook jaren gehuurd hebben. Jaren later na het starten van een eigen bedrijf, en de zaken goed begonnen te gaan, bouwde hij hun eigen prachtige vrijstaande huis’.

Januari 2011

We zitten allemaal bij elkaar, mijn ouders, ik ( de jongste van vijf ) mijn drie broers en mijn zus, allemaal zijn we er, samen met onze partners. We zijn opgelaten “Wat gaan we doen?… Echt?… Wat geweldig!” Pa en Ma kondigen aan dat we met hun 6o jarig huwelijksfeest een kasteel afhuren, met zo’n 100 man gaan we daar feesten inclusief overnachten. Ook alle gasten. Het feest zal muzikaal begeleid gaan worden door niemand minder dan de vader van Chantal Janzen echt geweldig!

“Terug kijkend naar die 12 februari 1952 waar pa en ma werkelijk nog geen dubbeltje te makken hadden. Ben ik trots, trots op mijn Pa dat hij zijn beloften waar heeft kunnen maken. Hij heeft met hard werken, zijn Marietje en zijn kinderen alles kunnen geven wat hij wilde. En het aller belangrijkst:…’een heerlijke thuis met veel liefde en genegenheid voor elkaar’.

Wij de kinderen vinden het heel belangrijk om dit feest goed voor te bereiden. Onder leiding van onze oudste broer zijn wij maanden in de weer met de voorbereidingen om dit een onvergetelijke dag te laten worden. fotograaf, filmploeg alles is tot in de puntjes verzorgd, dit om een mooi naslagwerk te hebben voor stel:…’Pa en Ma er niet meer zijn’.

En het was perfect, het was af…Beter had het niet kunnen zijn”.

27 Juli 2012

Wat?… Wat zeg je?…Nee! Alsjeblieft…Nee! Onze oudste broer heeft tijdens zijn slaap een hartstilstand gehad en… Mijn god nee! Hij wordt niet meer wakker! We rennen als dwazen rond, weten niet wat ons overkomt. We worden werkelijk hysterisch. Hoe kan dit?… Waarom?

Cornelis staat op de tennisbaan niks vermoedend een balletje te slaan, tot hij opschrikt…Wat is dat? Gillend buiten adem komt daar op de panty’s zijn Marietje aan gerend, dit is op zich al heel vreemd op haar 80ste jaar met twee nieuwe knieën en hartpatiënt . Wat is er aan de hand? Buiten adem verteld ze dat hun oudste zoon hun verlaten heeft! Cornelis keert in zich zelf hij gaat… waar gaat hij heen? We zien hem, hij is lichamelijk aanwezig, oppervlakkig is hij aanwezig hij doet wat ie moet doen. Maar genieten wordt moeizaam.

Januari 2016

Cornelis is zich bewust dat hij dit jaar 85 wordt, ook zal dit jaar hun 65 jarig huwelijks feest zijn. Met een zwarte bladzijde in zijn bestaan, besluit Cornelis om voor zijn Marietje en de kinderen er toch een mooi jaar van te gaan maken. Maar zijn gezondheid werkt alleen niet zo lekker mee, hart en vaatziekte zijn een blok aan zijn been. Maar de vechter die hij altijd is geweest…Gaat ie ervoor!

16 April 2016

“Vanavond gaan we de verjaardagen van Pa en Ma vieren, ma is van de week 84 geworden en Pa wordt om 12 uur 85 jaar. Wat een mooi jubileum. Wij zijn gezegend met een muzikale familie, de broer van ons ma en onze broers kunnen een behoorlijk deuntje zingen. Onze feestjes zijn altijd ontzettend gezellig! Ik heb echt zin in een feestje vanavond!

Het is al behoorlijk vol bij ons thuis, iedereen heeft koffie met wat lekkers op en we zitten al gezellig aan een borreltje, de hapjes worden klaargemaakt de sfeer begint er al goed in te komen. Ome Gerrit gaat de geluidsinstallatie klaar zetten, samen met mijn broer Antoon gaan ze zo meteen een lekker feestje bouwen!

Wat is er?…he? voelt ons Antoon zich niet lekker?  Waar is ie?…Buiten?  Mijn zus en ik lopen naar buiten, mijn broer en schoonzus zijn druk in de weer, glaasje melk halen, tegen hem praten, hij voelt zich zo misselijk. Hij zit op een stenen kolom aan het eind van de oprijlaan. En dan ineens valt hij om, we zien zijn ogen wegrollen.

Ik begin te gillen 112, iedereen gilt…totale paniek.  De helft van de feestende gasten komt naar buiten, gelijk wordt er actie ondernomen, onze zwager, schoonzus en neef gaan reanimeren en mond op mond beademing toepassen. Maar het heeft niet meer mogen baten…Hij is zijn oudste broer nagegaan”.

Ondertussen binnen:

Cornelis zit verslagen in zijn stoel, zijn Marietje begint hysterische te gillen…Nee Nee niet weer! Ze zitten in spanning zijn zoon is inmiddels met de ambulance meegenomen. Ze waren nog aan het reanimeren. Er is nog hoop… Maar dan komt het telefoontje zijn tweede zoon heeft het niet gered. Vervolgens staat hij om 12 uur het moment dat hij 85 jaar wordt naast het levenloze lichaam van zijn zoon om afscheid te nemen.

Cornelis dwaalt af, waar gaat hij heen?…zijn gezondheid werkt ook niet mee, waarschijnlijk nog slechter door zijn geestelijke toestand. Hij kan het niet verkroppen, hij heeft twee zoons overleeft, zo hoort het niet te gaan! Hij is fysiek aanwezig maar hij gaat steeds verder heen…waar heen?

Zomer 2016

Cornelis gaat ziekenhuis in en ziekenhuis uit, hij probeert te vechten voor zijn Marietje en zijn kinderen. Zijn gezondheid gaat zichtbaar achteruit, hij is thuis met alle hulp die wenselijk is. Maar hij is zich niet meer helemaal bewust van wat er om hem heen gebeurd, hij gaat steeds verder…steeds verder heen…

29 Augustus 2016

Cornelis ligt in het ziekenhuis, het gaat niet goed met hem. En dan gaat het fout…hij krijgt een aantal hartaanvallen achter elkaar. Hij is in diepe coma…steeds verder gaat hij heen, steeds verder en verder!…Waar heen?

30 Augustus 2016

“We zitten in een kleine wachtkamer, ma, ik, mijn broer en zus met onze partners. We vermoeden eigenlijk al wel wat ons te wachten staat. De arts vertelt dat er geen herstel meer mogelijk is, en dat het beter is als we hem laten gaan!

Pa is aan een reis begonnen en komt niet bij ons terug. En hoe verder hij ging des te langer was zijn terugweg. Zijn terugweg op aarde komt niet meer…maar de weg naar zijn twee oudste zoons heeft hij gevonden. Samen met hun wacht hij zijn Marietje en zijn andere kinderen op…Wanneer ook hun dagen hier op aarde zijn geteld!”

27 september 2016

Cornelis en Marietje hebben hun 65 jarig huwelijks feest net niet meer mogen halen. Marietje kijkt terug op een heerlijk leven die ze gehad heeft met Cornelis. De zwarte bladzijdes in haar leven hebben haar de nodige littekens gegeven. Maar voor haar andere kinderen en kleinkinderen probeert ze haar tijd hier op aarde nog een beetje draaglijk te maken. Want ze weet dat ze haar Cornelis en twee oudste zoons straks weer zal zien als haar tijd rijp is om op reis te gaan.

@Lucia Bartels