Deadline gemist

Nog veel te doen, maar één ultieme wens.

Ik haat het, altijd al gedaan, een deadline.
Ik herinner me de eerste.

‘Voor 1 Maart wil ik het op mijn bureau,’ ik hoor het die oude tang van Nederlands nog zeggen. ‘Boekverslag netjes uitgewerkt inleveren, niet op tijd binnen is een nul.’

In de jaren erna volgen er nog honderden, altijd deadlines waar ik dan op de één of andere manier tegenaan hikte. De simpele schoolopdrachten veranderde door de jaren heen in serieuze deadlines in opdracht voor clienten, die heel hun hebben en houden in mijn handen lagen. Ik vond het fijn om mijn uiterste best voor ze te doen, er zoveel mogelijk uit te slepen. Zij die onrecht was aangedaan te helpen, en het leed enigszins draagbaar te maken.

Maar op de een of andere manier maakte een deadline me altijd nerveus. Waarom? Misschien een voorgevoel. Ondanks dat had ik nooit gefaald. In tegendeel…!

‘We zijn uitbehandeld, er is niks meer wat we voor je kunnen doen. Eventueel een pomp, pijn bestrijding…, Denise hoor je wat ik zeg, dring het tot je door?’
Ik zit verstart voor me uit te kijken, ik hoor de arts wel, maar zit vastgenageld aan mijn stoel, ik ben verstijft in shock.

Zit ik in een nachtmerrie?
Nu zijn we beide terminaal Bob en ik.

Hoelang ik daar zo gezeten heb weet ik niet meer, uiteindelijk vraag ik stotterend naar de tijd die ik nog heb. De arts kijkt ongemakkelijk de ruimte in.
‘Daar kan ik geen deadline aan geven, het kan een paar maanden duren, uiterlijk een jaar.’

Wat! Geen deadline!
Het duizelt, ik wankel. In heel mijn leven heb ik nooit verlangt naar een deadline, maar nu is het mijn grootste wens.

Bob heeft niet lang meer, die is al ver in zijn laatste levensfase, het wordt mijn laatste doel hem te begeleiden tot het eind. Daarna hoeft het voor mij ook niet meer. In een flits zie ik hoe onze toekomst dromen vervagen, verdwijnen, weg.

Twee jaar geleden waren ze nog zo mooi, prachtig zelfs. Ik denk terug aan ons gesprek. ‘Denise we gaan dat huis kopen, jij kunt bij het advocaten kantoor een dag minder gaan werken, en ik zou twee dagen vanuit thuis kunnen werken. Stel je voor Denise een mooi huis en als het ons gegund is een paar prachtige kindjes.’
We zwijmelde samen weg.

Ons huis kwam er, de zwangerschap liet op zich wachten. Een heel dokters traject volgden. Je verzint het niet, bij ons beide werd kanker geconstateerd. Bij Bob bleek al snel dat er uitzaaiingen waren door heel zijn lijf, bij mij waren er nog wat behandelmethodes die uitgeprobeerd konden worden.

‘Het moet, ik wil een deadline,’ fluister ik haast onverstaanbaar. ‘Ik wil zelf het heft in eigen hand houden, er naar toe leven, zoals het hoort bij een deadline.
Zo heb ik het altijd gedaan. Ik wil alles uit het leven halen wat nog in zit, binnen een gestelde tijd.’

‘Ik begrijp en respecteer je wensen.’ Zegt mijn arts teder. Ik geef je deze formulieren mee, bestuur ze aandachtig voordat je definitieve beslissingen neemt. Je kunt zelf datum, tijd en dus je eigen deadline bepalen.’

De week erna zet ik alles op een rijtje van wat ik nog graag wil, en dat is echt veel. Uiteindelijk streep ik weg wat niet meer haalbaar is. Er blijft weinig over, Bob verzorgen, wat kleine dingetjes en één ultieme wens; mijn eigen deadline.

‘Mam, ik ga Bob zelf verzorgen, wij hebben het uitvoerig besproken en beide onze deadlines bepaald. Na het overlijden van Bob wil ik nog een paar dingetjes doen, twee maanden geef ik mezelf, en dan ga ik Bob achterna. Ik begrijp dat het moeilijk is maar hoop dat je het respecteert.’ ‘Natuurlijk meisje ik zal veel verdriet hebben maar zal altijd jou wens respecteren.’ Met tranen over ons wangen omhelzen we elkaar intense.

Tik tok, tik tok… de klok tikt de tijd vooruit

Alles verloopt volgens onze nieuwe plan, de laatste weken met Bob zijn teder en intense we beruste in het lot. Uiteindelijk overlijd hij vredig op zijn eigen gekozen deadline.

Mijn laatste hoofdstuk breekt aan.
Tik tok, tik tok…

Ik heb een planning gemaakt, om de laatste twee maanden tot aan mijn deadline, een goede invulling aan de tijd te geven. Ik zit in een flo, ik ga ervoor.

‘We hebben wat over het hoofd gezien Denise, er is nog een kans, een nieuwe behandeling… Denise, hoor je me?’
Wat? Vergissing? Nieuwe kans?
Ik hoor de arts, ik weet niks uit te brengen. Wat nu? Ik heb nog nooit van mijn leven een deadline niet gehaald, dat is onmogelijk niet bespreekbaar.

Een dubbel gevoel overvalt me, ik wil gillen van blijdschap, ik hoef het leven misschien nog niet te verlaten. Anderzijds voel ik me schuldig aan Bob, we hebben afgesproken dat ik kwam.

En dan komt er een teken, Bob en ik hadden ooit een afspraak, als we iets niet na konden komen, of er vanaf wilde zien, zouden we met een rode zakdoek zwaaien. En dan zou het goed zijn. Een grapje van ons samen, ontstaan toen we elkaar pas leerde kennen. In een flits zie ik een rode zakdoek voorbij dwarrelen, langs het raam van mijn arts, ik voel ik weet dat Bob het is. Hij neemt het me niet kwalijk dat ik deze deadline mis.

Tik tok, tik tok…

Het leven lacht me weer een beetje toe, de weg is lang… op naar nieuwe deadlines.